De stenen tuin van Chagall. 2010
Het was een gedroomde omheinde tuin.
Maar zou voor het zelfde geld een kerkhof kunnen zijn.
Er waren alleen maar grote stenen bloemen als grafstenen.
En in het midden de stenen, betonachtige kop van Chagall.
Volgens mij is het bijna sentimentele, het naïeve in de werken van Chagall,
een overlevingsstrategie geweest .
Om alle horror uit zijn leven een plek te geven,
heeft hij heel bewust een omkerings-systeem toegepast.
En zo draaide hij de kijker een rad voor de ogen,
door ze de illusie te geven dat ze naar mooie kunst zaten te kijken.
Terwijl de achter liggende betekenis eigenlijk uiterst ongemakkelijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten